313یار امام عصر یعنی 313 امام خمینی!

دهه فجر مبارک

     ممکن است که بارها و بارها برایتان این فکر بوجود آمده باشد که چرا با وجود اینقدر علمای شیعه که از اول غیبت تا حالا وجود داشته است و  ما از کتب و مطالب آنها استفاده می کنیم چرا 313 نفر جمع نشده اند که امام زمان بیاید؟

اکنون که انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی به ثمر نشسته است می توان پاسخ این سوال را به صورت واضح تر داد و آن این است که امام عصر برای برقراری جامعه مهدوی در سطح جهان به دلیل اینکه نمی توانند دفعی جامعه مهدوی را پیاده کنند و باید از راه خودش اقلام کنند بنابراین به شدت نیاز مند نیروهای تشکیلات ساز قوی هستند که این نیروها با همکاری هم جریان سازی در سطح کلان جهانی را به راه اندازند و حکومت های جور و طاغوت را کنار بزنند. اسوه این رهبران را می توان در شخصیت بزرگی چون امام خمینی دید. ایشان با استفاده از وسع تشکیلاتی و فردی خودشان این اقدام را در راستای ظهور انجام دادند و آثار این حرکات هر چقدر که انقلاب به پیش می رود بیشتر نمایان می شود.

جایگاهی به نام حلقه مفقوده

یک سؤال با پاسخی بدیهی!!

زنجیر چیست؟ آیا چیزی جز اتصال تعدادی حلقه به همدیگر است؟ پس ارتباط و اتصال بین این حلقه ها خودش نوعی هنر است که تحت عنوانی مستقل به نام «زنجیر» خود را نمایان می کند. به نظر می رسد کار تشکیلاتی را می توان به مثابه استعاره ی زنجیر دانست. مسئولیت پذیری هر نفر در تشکیلاتی در حکم حلقه های مستقلی است که با ارتباط با سایر افراد در یک فعالیت تشکیلاتی حکم زنجیر را پیدا می کنند. ساده تر اینکه هر چند من نوعی بتوانم کارم را به تنهایی و صحیح انجام دهم ولی مثالم شبیه یک حلقه محکم تنهاست! ولی وقتی من بتوانم این مسئولیت پذیری خودم را با دیگران ارتباط بدهم، کار تشکیلاتی معنا پیدا می کند. بر همین اساس می توان چنین نتیجه گرفت که در کار تشکیلاتی هم فرد اصالت دارد و هم تشکیلات.

اما حالا حلقه مفقوده چیست؟ در کار تشکیلات الزاما هنر این نیست که دو تک حلقه را به هم متصل کنیم، گاهی اوقات هنر آدم تشکیلاتی این است که می تواند واسط بین ارتباط دو زنجیره بلند باشد. به عبارتی دو جزیره مجزای از هم را به هم متصل نماید. این یعنی جایگاهی به نام حلقه مفقوده.