چرا فرهنگ کار جمعى در جامعه‌ى ما ضعیف است؟ این یک آسیب است. با اینکه کار جمعى را غربى‌ها به اسم خودشان ثبت کرده‌اند، اما اسلام خیلى قبل از اینها گفته است: «تعاونوا على البرّ و التّقوى»، یا: «و اعتصموا بحبل اللّه جمیعا». یعنى حتّى اعتصام به حبل‌اللّه هم باید دسته‌جمعى باشد؛ «و لا تفرّقوا»
بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار جوانان استان خراسان شمالى 1391/07/23
دکتر حسین میرزایی، استادیار جامعه‌شناسی دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران درباره‌ی چرایی نقصان فرهنگ کار جمعی در ایران صحبت می کند.
او که در سال ۱۳۸۴ رساله‌ی دکترای خود را به موضوع «بررسی جامعه‌شناختی فردگرایی در ایران» اختصاص داده بود، دلایل علمی مبسوطی را در تحلیل این نقطه‌ضعف ملی برشمرده است. دکتر میرزایی در این گفت‌وگو، با دقت‌هایی علمی کوشیده تا تصویر جامع‌تری از «کارِ گروهی در ایران» ارائه دهد.
فایل صوتی
زیر سخنرانی حجت الاسلام پناهیان در هیئت شهدای گمنام، پیرامون تشکیلاتی به نام
هیئت و اهمیت و آداب آن است. هیئت تشکیلاتی خودجوش است که به تعبیر ایشان جایگاه بسیار ولایی در جامعه کنونی ما دارد.
به منظور دانلود مستقیم فایل صوتی اینجا کلیک کنید.
اصلی ترین رکن زیارت، سلام است. وقتی که می خواهیم از ذوات نورانی اهل بیت کسب فیض کنیم، به محضر آنان رفته و یا از دور به آنها سلام و تحیت می فرستیم. حتما توجه کرده اید که بعد از سلام به سرور و سالار شهیدان، همواره نام اصحاب حضرت بر زبان جاری می‌شود. عبارت «السلام عل الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و عل اصحاب الحسین» عطر یگانگی را در فضا می پراکند. آنان که با لبیک به فرمان امامشان، به جهانیان آموختند که چگونه می‌شود حسینی شد. حرکت و قیام امام حسین علیه السلام الگوی تمام عیاری از یک جامعه ربانی است. اختیار و توانایی حضرت به اندازه ای است که یک تنه می‌توانست به هدفش دست یابد. ولی چرا اصحاب را با خود هم نوا کرد؟ فهم این سوال می تواند بصیرتی بی بدیل ایجاد کند. حرکت کاروانی حضرت این پیام را برای ما دارد که چگونه می توان خدایی شد. با حلقه زدن به دور امام است که می توان در تاریخ جاودانه شد. این گرمای ولایت است که سردی طاغوت را در هم می شکند و یزیدیان را به زیر می کشاند. جامعه ولایی است که می تواند به بلندای عزت دست یابد. کاروان امام حسین علیه السلام به ما یاد داد که چگونه باید به دور ولایت حلقه بزنیم. به ما یاد داد که در کنار امام بودن در همه تاریخ بودن است.
{به یاد عیدی نوروزی ما که ارباب دعوت کرد و به پابوسشان رفتیم}
