جایگاهی به نام حلقه مفقوده

یک سؤال با پاسخی بدیهی!!

زنجیر چیست؟ آیا چیزی جز اتصال تعدادی حلقه به همدیگر است؟ پس ارتباط و اتصال بین این حلقه ها خودش نوعی هنر است که تحت عنوانی مستقل به نام «زنجیر» خود را نمایان می کند. به نظر می رسد کار تشکیلاتی را می توان به مثابه استعاره ی زنجیر دانست. مسئولیت پذیری هر نفر در تشکیلاتی در حکم حلقه های مستقلی است که با ارتباط با سایر افراد در یک فعالیت تشکیلاتی حکم زنجیر را پیدا می کنند. ساده تر اینکه هر چند من نوعی بتوانم کارم را به تنهایی و صحیح انجام دهم ولی مثالم شبیه یک حلقه محکم تنهاست! ولی وقتی من بتوانم این مسئولیت پذیری خودم را با دیگران ارتباط بدهم، کار تشکیلاتی معنا پیدا می کند. بر همین اساس می توان چنین نتیجه گرفت که در کار تشکیلاتی هم فرد اصالت دارد و هم تشکیلات.

اما حالا حلقه مفقوده چیست؟ در کار تشکیلات الزاما هنر این نیست که دو تک حلقه را به هم متصل کنیم، گاهی اوقات هنر آدم تشکیلاتی این است که می تواند واسط بین ارتباط دو زنجیره بلند باشد. به عبارتی دو جزیره مجزای از هم را به هم متصل نماید. این یعنی جایگاهی به نام حلقه مفقوده.

فلسفه کار تشکیلاتی از زبان اسوه کار تشکیلاتی

متن زیر سخنان امام موسی صدر حفظه الله در باب ضرورت بازنگری در شیوه‌های تبلیغ دین است که در جمع شمار زیادی از روحانیون بویژه شیخ مرتضی حائری، سید محمد باقر سلطانی، مرتضی مطهری، کاظم شریعتمداری و ... بیان شده است. بطور کلی می توان این مطالب را به عنوان فلسفه کار تشکیلاتی بیان نمود.

توصیه این است که عزیزانی که تمایل دارند در مورد چرایی کار تشکیلاتی و اهمیت آن در جامعه دینی بیشتر بدانند حتما این مطلب را مطالعه کنند.

 

بسم اللَّه الرحمن الرحیم. الرحمن، علّم القرآن، خلق الانسان، علّمه البیان، الشمس و القمر بحسبان، و النجم و الشجر یسجدان، و السماء رفعها و وضع المیزان، ألّا تطغوا فى المیزان (55: 1-8)

براى بنده موجب بسى افتخار است که خارج از برنامه دعوت شده‏ ام و آقایان اجتماع کرده ‏اند تا به این سخنرانى گوش فرادهند. این افتخارى را که به بنده محول شده است تکریم و احترام فوق العاده‏اى مى ‏دانم و از این بابت به خود مى ‏بالم.

حرکت کاروانی

اصلی ترین رکن زیارت، سلام است. وقتی که می خواهیم از ذوات نورانی اهل بیت کسب فیض کنیم، به محضر آنان رفته و یا از دور به آنها سلام و تحیت می فرستیم. حتما توجه کرده اید که بعد از سلام به سرور و سالار شهیدان، همواره نام اصحاب حضرت بر زبان جاری می‌شود. عبارت «السلام عل الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و عل اصحاب الحسین» عطر یگانگی را در فضا می پراکند. آنان که با لبیک به فرمان امامشان، به جهانیان آموختند که چگونه می‌شود حسینی شد. حرکت و قیام امام حسین علیه السلام الگوی تمام عیاری از یک جامعه ربانی است. اختیار و توانایی حضرت به اندازه ای است که یک تنه می‌توانست به هدفش دست یابد. ولی چرا اصحاب را با خود هم نوا کرد؟ فهم این سوال می تواند بصیرتی بی بدیل ایجاد کند. حرکت کاروانی حضرت این پیام را برای ما دارد که چگونه می توان خدایی شد. با حلقه زدن به دور امام است که می توان در تاریخ جاودانه شد. این گرمای ولایت است که سردی طاغوت را در هم می شکند و یزیدیان را به زیر می کشاند. جامعه ولایی است که می تواند به بلندای عزت دست یابد. کاروان امام حسین علیه السلام  به ما یاد داد که چگونه باید به دور ولایت حلقه بزنیم. به ما یاد داد که در کنار امام بودن در همه تاریخ بودن است.

{به یاد عیدی نوروزی ما که ارباب دعوت کرد و به پابوسشان رفتیم} 

 

 

دانش ضمنی تشکیلات جمهوری اسلامی در دوره انقلاب و جنگ تحمیلی

بی شک اگر بخواهیم موفقیت گذشته خود به دوره انقلاب و جنگ را دریابیم، ناگزیر از احیای تجربه تشکیلاتی ایشان هستیم.

نوع شناسی رفتار انقلابیون و رزمندگان که منجر به نتایج ثمربخش بسیاری شده است، راه را برای دستیابی به الگوهای قابل تأسی فراهم ساخته است.

دوره انقلاب و دفاع مقدس مشحون از تجربه های نابی است که مجالی برای بروز در تاریخ نیافته بودند و این خیزش عظیم احیای کرامت انسانی، راه را برای نمود یافتن آنها فراهم کرد.

در نظر گرفتن تک نگارهای تاریخی این برهه حساس و پرکنش (در همه ساحات جامعه اعم از فرهنگ و اقتصاد و سیاست)، امکان پذیری مدل سازی بومی را در روند پیش روی جامعه اسلامی ثابت می کند.

 با کمی دقت در تمام موارد مورد نظر، محور ثابتی وجه مشترک آن هاست که همان تشکیلاتی بودن آن وقایع است.

فراری از ستیز نیست...

مجتمع انسانى غیر از این نیست که از افراد و اقوامى داراى طبایع و افکار مختلف تشکیل می یابد، و در این مجتمع هیچ اجتماعى بر اساس سنتى که حافظ منافعشان باشد اجتماع نمی کنند مگر اینکه اجتماع دیگرى علیه منافعش و مخالف با سنتش تشکیل خواهد یافت، و دیرى نمی پاید که این دو اجتماع کارشان به اختلاف کشیده و سرانجام به نزاع و مبارزه علیه هم برمى‏خیزند، و هر یک در صدد برمی آید که آن دیگرى را مغلوب کند.

پس با این حال مساله جنگ و جدال و اختلافاتى که منجر به جنگهاى خسارت‏زا می شود امرى است که در مجتمعات بشرى گریزى از آن نبوده و خواه ناخواه پیش می آید، و اگر این امر قهرى نبود انسان در خلقتش به قوایى که جز در مواقع دفاع بکار نمی رود از قبیل غضب و شدت و نیروى فکرى، مجهز نمی شد. پس اینکه می بینیم انسان به چنین قوایى در بدن و در فکرش مجهز است خود دلیل بر این است که وقوع جنگ امرى است اجتناب ناپذیر، و چون چنین است به حکم فطرت بر جامعه اسلامى واجب است که همیشه و در هر حال تا آنجا که می تواند و به همان مقدارى که احتمال می دهد دشمنش مجهز باشد مجتمع صالحش را مجهز کند.

و این تجهیز اما، اگر در بستر هدایت شونده تشکیلات صورت نپذیرد، سرعت و قوت عصیان و طغیان دشمنان خدا را شدت می بخشد.

به قدر توانایی، بایستی که نائره فساد را که باعث بطلان کلمه حق و هدم اساس دین فطرى می شود و نمی گذارد خدا در زمین پرستش شود و عدالت در میان بندگان خدا جریان یابد خاموش ساخت...

این خاموشی آتش فساد تشکیلات باطل را جز تشکیلات حق، کسی عهده دار نیست!