اصل
اساسی بعثت انبیاء و امامت امامان علیهمالسلام، همانا هدایت مردم به عبودیت الهی
در تمامی عرصههای معرفتی، رفتاری و اخلاقی و پیشرفت جوامع انسانی در حوزههای
عمرانی و فرهنگی بر مدار عدالت، زایش بصیرت در مقابل تهاجم سخت و نرم جبهههای دینستیزی
و البته صبر و مجاهدت در برابر هجمههای آنان است؛ «لَقَد أرسَلنا رُسُلَنا بِالبَیّناتِ».
در بسیاری از مقاطع تاریخی با شرایط زمانی و مکانی متفاوت، تنها راه مدیریت جوامع
انسانی به سوی مقام عبودیت و رشد و کمال فردی و اجتماعی، تشکیل حکومت و داشتن
ساختار مناسب سازمانیافته است. این مهم با پیشرفتهتر و پیچیدهتر شدن تعاملات
مردمی و نوع عملکرد سازمانیافتهی سران جبههی دینستیزی، اهمیتی دوچندان مییابد.
معصومین علیهمالسلام و اقتضائات زمانی و مکانی
روند
مبارزات ائمهی معصومین علیهمالسلام پس از رحلت پیامبر اسلام صلّیاللهوعلیهوآله،
همواره تابع شرایط و زمینههای موجود بوده است. در زمان پیامبر اسلام صلّیاللهوعلیهوآله
حکومتهای بسیاری در اطراف جغرافیای اسلام و همچنین تشکیلات قبیلگی، قومی و فرهنگی
در مکه و مدینه وجود داشت که بدون ساختاری نظاممند و هدفمند، نه مبارزه برای تحقق
اسلام در جامعه ممکن بود و نه کنترل اجتماعی و رشد شاخصههای فرهنگی، اقتصادی،
سیاسی و اجتماعی مقدور مینمود. به همین خاطر پیامبر گرامی اسلام حکومت اسلامی را
در مدینه برقرار کردند.