گیر کار ما کجاست؟!
گلوگاه ما در نیل به اهدافمان کجاست؟
چه می شود که حضرت امام(ره) می توانند آنچنان نهضت عظیمی را شروع کنند که به حقیقت به منزله آغاز دوره حاکمیت حق بر باطل به حساب می آید و به فرموده رهبر معظم انقلاب، هنوز این ضرب دست امام است که انقلاب را به پیش می برد و ما در ریخت بدنه انقلاب، همواره نظاره گر این حرکت شتابیابنده هستیم و خود در بهترین حالت، نه در لباس یک رزمنده که در پوشش یک بیننده به تحریض و تشویق تکدلاوران صحنه سراسرْجهاد انقلاب مشغولیم و مشعوف...
بی رودربایستی، انقلاب به ما هیچ احتیاجی ندارد و اساسا عوام بودن هیچ هنری ندارد و اگر منت خواص انقلابی که می دانند چطور به تولی امر مولا برخیزند نبود؛ معلوم نبود که از اصحاب آیه «وَ جَعَلْنا هُمْ ائِمّةً یَدْعُونَ إلَى النّار» نمی بودیم!
چرا ما نمی توانیم همراه با ولی امرمان حرکت کنیم و مهر ولایت پذیری را بر جبین خود به جان و دل پذیرا شویم؟!
چرا ما نتوانسته ایم علوی باشیم چونان که أشباه الرجال و لا رجال زمانه علی بن ابی طالب(ع) نیز نتوانستند؟
چرا همیشه از سیدنا القائد جا می مانیم؟!
اطراف امام راحل(ره) چه کسانی بودند و چه نسبتی با رهبر خود برقرار ساخته بودند؟!
چرا آقایمان اینقدر رشید است و ما اینقدر کوتوله؟!
در روند تربیت ولایی، کدام عامل، فاصله ما را با ولیمان بیشتر و بیشتر کرده است!؟
