بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
دانشجویان عزیز شما جوانان، مدیران آینده‌ی کشورید. ایرانِ فردا، با ثروت عظیمی از اندوخته‌های علمی و عملی، باید به دست مدیرانی بزرگ و لایق، اداره شود و گامهای بلند و پرشتاب بسوی چشم‌اندازهای ترسیم شده را، با همت و ایمان و بصیرت و شجاعت امثال شما بردارد. شما و همه‌ی جوانان و فرزندان عزیز ملت ایران در هر نقطه‌ی جهان، باید خود را برای نقش‌آفرینی در این تراز، آماده کنید. شما را همواره دعا میکنم.
خداوند یار و مددکارتان باد.
سید علی خامنه‌ای
هنگامى که قرار بود امام(ره) تشریف
بیاورند و ما در دانشگاه تهران تحصن داشتیم، جمعى از رفقاى نزدیکى که با هم کار مى‌کردیم و
همه‌شان در طول مدت انقلاب، نام و نشانهایى پیدا کردند و بعضى از آنها هم به
شهادت رسیدند - مثل شهید
بهشتى، شهید مطهرى، شهید باهنر، برادر عزیزمان آقاى هاشمى، مرحوم ربانى شیرازى، مرحوم
ربانى املشى - با هم مى‌نشستیم و در مورد قضایاى گوناگون مشورت مى‌کردیم.
گفتیم که امام، دو سه روز دیگر یا مثلاً فردا وارد تهران مى‌شوند و ما آمادگى
لازم را نداریم. بیاییم سازماندهى کنیم که وقتى ایشان آمدند و مراجعات زیاد شد و کارها
از همه طرف به اینجا ارجاع گردید، معطل نمانیم. صحبت دولت هم در میان نبود.
چه از روش ها و تاکتیک های جنگ های کلاسیک و جئواستراتژیک بگوییم و چه از ابزار و شیوه های جنگ نرم و رسانه ای؛ یک وجه مشترک است که خودنمایی و ثمردهی می کند و آن هم تشکیلاتی بودن این یورش هاست.
از شروع جنگ 10 ساله تحمیلی، انقلابمان با انواع این مزاحم های همیشگی تاریخ، در هیبتی نوین مواجه شده است که اقتضای رو آمدن این تنها زلال رود هستی، یعنی انقلاب اسلامی است.
زمستان سال گذشته پایگاه مضمار سفری به مشهد مقدس داشت که طی آن سفر بچه های پایگاه از برخی مراکز فعال فرهنگی و افراد تشکیلاتی این شهر دیدار کردند. صوت زیر صحبت های استاد عرب اسدی در افتتاحیه این سفر تشکیلاتی است با موضوع «جایگاه اخلاص در تشکیلات» که در شبستان مسجد گوهر شاد مطرح شد.
به
نظرم رسید به مناسبت سالروز شهادت علی بن موسی الرضا بحث تشکیلاتی خوبی برای
دوستان دغدغه مند در این حوزه است.
نهادسازی انقلاب اسلامی دوره ای طلایی داشته است که همان اوایل انقلاب است؛ هنگامه شکل گیری نهادهایی چون بسیج، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، جهاد سازندگی، کمیته امداد امام خمینی(ره) و...
اگر از این بگذریم که چه عامل اصلی باعث شد این روند متوقف شود، به یقین نمی توان از دو عامل در بقای این شکاف در روند نهادسازی غافل شد: 1- عدم شناخت نسبت به تشکیلات و 2- کمبود نیروهای تشکیلاتی که شاید جنگ تحمیلی نقشی بسزا در تحمیل فقدان منابع انسانی بر انقلاب ایفا کرده است.
آی بچه حزب اللهی ها حتما این مطلب را بخوانید!!!
سوال کلیدی مهم این است که چرا آدم های حزب الهی که خود را در راستای یک هدف واحد می دانند نمی توانند کار تشکیلاتی انجام بدهند؟ چرا این آدم ها بینشان این اختلافات فاحش وجود دارد؟ چرا اینها نمی توانند هم دیگر را تحمل کنند؟ چه چیزی بین جاسوسان نفوذی در یک سازمان وجود دارد که بعد از مدت محدودی با همکاری هم می توانند کل سازمان را پایین بیاورند؟ مستر همفر در خاطراتش می گوید که چهار پنج نفری این کار عظیم را می کردیم که نهایتش شد تاسیس فرقه عظیم وهابیت و اینهمه فساد! براستی چه فعالیتی اینها در ارتباط با هم داشتند که ما در جمع های حزب الهی این را نمی بینیم؟ من اسم این را می گذارم مهارت انجام کار تشکیلاتی. آنها اهمیت کار تشکیلاتی را می دانند و با همکاری هم تلاش می کنند که به هدف های پست خودشان برسند ولی ما که خود را با هدف های عظیم تری می بینیم و داعیه مسلمان بودن را داریم این مهم را پشت گوش می اندازیم. ضعف تشکیلاتی باعث شده است که ما در جمع های خودمانی هم احساس یکی بودن فطرت هایمان را نکنیم و برخورد روح ها و بوجود آمدن یک شخصیت واحد اسلامی را احساس نکنیم. آیا فکر می کنید که جامعه مهدوی در راستای این امر مهم نیست؟ پس چرا ما خودمان را در این مسیر قرار نمی دهیم؟ چرا ما نمی توانیم پا روی خواسته های خودمان بگذاریم و بخاطر برخی مصالح تشکیلات از سلایق شخصی خودمان کوتاه بیاییم؟
پس آی بچه حزب اللهی ها! بشتابید به امر خطیر انجام کار تشکیلاتی که جامعه اسلامی نیازمند به حزب اللهی های تشکیلاتی است.
جامعه نخبگانی زمانی می تواند از توده جامعه استفاده کند که بتواند و بخواهد که تشکیلاتی عمل کند...
توانستن او در گرو فهم تشکیلاتی اوست و خواستن او در گرو عدالت تشکیلاتی او که می فهمد جایگاه و نسبت ولایت را با خود و جامعه.
این جماعت خواص، تا زمانی که قوت و جرأت قیادت ولایی را نیابد، نه می تواند دست حاکمیت طواغیت را از جامعه اسلامی کوتاه کند و به تبع آن ولی امر خود را محکوم به تنهایی نکند و نه از وجه اثباتی، می تواند جامعه ای بر اساس معیارها و موازین اسلامی اداره کند و باز هم به تبع، خود را وامدار جماعت غیر الهی می کند.
این است همان افراط و تفریط جامعه ی اثرگذار نخبگانی، در جامعه اسلامی امروز و هرروز ما.
باید که طور دیگری زیست!
با سیری در علل ممانعت اهل بیت(سلام الله علیهم) از برپایی بعض قیام های امامیه، این نکته قابل کتمان نیست که علت این عدم تأییدها، جز ضعف در تشکیلات آن قیام ها نبوده است که نهایتا نیز خاموشی آن خروش ها را تاریخ به نظاره نشسته است.
این ضعف در رهبری قیام ها ، عدم برآورد صحیح از قوت ها و کاستی های خود و دشمنان و احصاء عداد نیروهای حاضر در دو طرف جبهه ، توجه به آینده و از دست رفتن توان راهبردی جریان حق و... را می توان دید.
شاید برایتان سؤال شده باشد که چرا در بسیاری از مجالس و کلاس ها و حلقه هایی که شکل می گیرد ابتدای جلسه سوره عصر به صورت دسته جمعی خوانده می شود؟ در نگاه ساده و اولیه احتمالا فرقی بین این سوره با بقیه نبینید و بگویید که به خاطر متبرک شدن جلسه است که این کار را انجام می دهند و یا بگویید که چون این سوره کوچک است. اما سؤال بعد مطرح می شود که چرا از بین سوره های کوچک این سوره انتخاب شده است؟
نقل می کنند که مجالسی و حلقاتی هم که پیامبر و اصحابشان دور هم جمع می شدن این سوره را با هم می خواندند. این هم به نظرتان اتفاقی است؟ یعنی همین طور فقط به نیت تبرک سوره عصر خوانده شود یا یک چیزی عمیق تر در این سوره وجود دارد که این سوره خوانده می شود؟
